'Onları ilk kez yedi yıl kadar önce görmuştum. Ece Bar'da. Sihirli bir şey vardı onlarda.
Sahneye çıktıkları an, sesler kesilıyor, herkes onlara dinlemeye dikkat kesiliyordu.
Özellikle 'taze' aşkların vazgeçilmez isimleriydiler o dönemde. Eşimle sık sık onlara dinlemeye
gidiyorduk. Sonra bir gün İngilitereye döndüklerini duyduk, üzüldük. Bir kaç kez Türk ekranlarına
konuk olduklarında da, 'Ece'li' günlerimizi hatırladık büyük bir keyifle.

Ve geçtig˘imiz hafta, onların galiba artık iyice 'Bizim' olduklarına inanmama sag˘layacak bir s¸ey oldu. Masama gelen CD'nin üzerinde 'Belki Yes! Belki No!' yazıyordu. Endi'nin elindeki bag˘lama ile Pol'un elindeki gitar, albümün içerig˘i hakkında çok s¸ey söylüyordü. Aks¸am es¸imle birlikte heyecanlı dinledik s¸arkılarını ve 'dörtdörtlük' olmalarına inanın hiç s¸as¸ırmadık. Onlar gerçekten bizden 'içimizdeki birileri' olmus¸lardı, müzikal zenginlig˘imizi kes¸fetmis¸ ve kendi birikimleriyle bu iki kültürü birles¸tirmeyi bas¸armıs¸lardı.
Dog˘u'nun büyüsüme kapılmıs¸lar, yaptıkları bes¸i Türkçe, bes¸i I˙ngilizce parçada bag˘lamayı, curayı, bendiri, neyi büyük bir duyarlılıkla kullanmıs¸lardı. Gerek enstrümantasyonlarda, gerek Türkçe liriklerde ve gerekse vokallerde, Ercan Irmak, Çetin Akdeniz, Celal Bag˘lan, I˙lhan S¸es¸en, Mustafa Sandal, Denny Caouki, Doruk Onatkut ve Sevingül Bahadır gibi kendilerini en yararlı olacak isimleri bulmus¸lardı.

Evet, eşim ve ben, yedi yıl aradan sonra onlara yineden 'kavuştuk' ve albümlerini müzik dolabımızın en güzel köşesine yerleştirdik. Siz de 'Endi' ve 'Pol' le en kısa zamanda tanışın ve Doğu ile Batı'nın notalar aracılığıyla nasıl uyuşabildiğini bir de bu iki sevimli İngiliz'den dinleyin.'

Lale Barçin Imer